پایتخت‌هایی چون ریاض، ابوظبی و قاهره برگزار شده که از حمایت لجستیکی دولت‌های میزبان نیز برخوردار بوده است. این نشست‌ها، با هدف آماده‌سازی برای پذیرش رسمی رهبر شورشیان به‌عنوان شریک منطقه‌ای اسرائیل طراحی شده‌اند.
رفتار دوگانه این دولت‌ها، که از یک‌سو شعار وحدت عربی و حمایت از فلسطین سر می‌دهند و از سوی دیگر، در عمل شریک صهیونیست‌ها در پروژه استحاله سوریه هستند ، نمونه‌ای آشکار از خیانت دیپلماتیک است. چنین عملکردی نه تنها ضدآرمان‌های ملت‌های عربی، بلکه نشانه‌ای از بی‌صداقتی عمیق در سطح راهبردی است.
ناظران معتقدند که برخی کشورهای عربی، با هماهنگی اسرائیل و آمریکا، در حال مهندسی آینده سوریه هستند، آینده‌ای تحت کنترل و بدون تهدید برای منافع غرب. آن‌ها خواهان نسخه‌ای بی‌خطر، سازش‌پذیر و فرمان‌بردار از حکومت سوریه‌اند و این دقیقاً همان نقشی است که به رهبر دولت جدید واگذار شده است.
سکوت این کشورها نه تنها معنای تأیید دارد، بلکه مسئولیت تاریخی آنان را نیز سنگین‌تر می‌کند. خیانتی که شاید امروز در پشت درهای بسته صورت می‌گیرد، اما فردا در صفحات تاریخ، برای همیشه ثبت خواهد شد.
توافقات آستانه در تقابل با واقعیت میدان سوریه
ترکیه یکی از طرف‌های رسمی توافق آستانه بود که در آن، به همراه ایران و روسیه متعهد شد از تمامیت ارضی سوریه دفاع کند و به روند سیاسی مشروع دمشق احترام بگذارد. با این حال، عملکرد میدانی ترکیه، کاملاً برخلاف مفاد این توافق بوده است.
در عمل، آنکارا با تجهیز و پشتیبانی از گروه‌های شبه‌نظامی معارض و پناه‌دادن به چهره‌هایی مانند احمدالشرع که در ظاهر رئیس‌جمهور موقت، اما در واقع رهبر تروریست‌های وابسته به اسرائیل است نشان داده که تعهداتش را بازیچه منافع آنی خود کرده است.
اگرچه در ظاهر، ترکیه در سال‌های اخیر بارها با رژیم اسرائیل درگیر تنش‌های لفظی و حتی دیپلماتیک شده، اما واقعیت این است که آنکارا و تل‌آویو در میدان سوریه عملاً اهداف مشترکی دنبال کرده‌اند: تضعیف محور مقاومت، براندازی دولت قانونی سوریه و جایگزینی آن با چهره‌های وابسته و قابل مهار.
بنابراین، اختلافات ظاهری میان ترکیه و اسرائیل نباید مانع از درک همسویی راهبردی‌شان در سوریه شود. احمدالشرع، دقیقاً محصول همین همکاری چندلایه است.
از سوی دیگر، روسیه نیز به عنوان تضمین‌کننده توافق آستانه، اکنون در برابر انتخابی راهبردی قرار گرفته است: آیا قربانی بده‌بستان‌های پشت‌پرده با غرب و ترکیه می شود؟
سکوت یا بی‌عملی روسیه در برابر قدرت‌گیری احمدالشرع و نفوذ رژیم صهیونیستی در دمشق، می‌تواند نه تنها اعتبار مسکو به‌عنوان یک بازیگر مقتدر منطقه‌ای را خدشه‌دار کند، بلکه زمینه‌ساز بی‌اعتمادی متحدانش از جمله ایران نیز بشود.
جایگاه ایران در معادله جدید سوریه
ایران باید از ظرفیت‌های رسانه‌ای، دیپلماسی مقاومت و تقویت پیوند با ملت‌های منطقه بهره‌گیرد تا مشروعیت جعلی رهبران دست‌نشانده را به چالش بکشد. در چنین شرایطی، ایران می‌تواند با ارائه یک نسخه جدید از توافق آستانه بر پایه دفاع از ملت‌ها نه دولت‌های سازشکار، هم ترکیه را به چالش بکشد و هم روسیه را وادار به انتخاب کند.
نسخه‌ای از “آستانه مقاومت” که در آن، نه صلح بر پایه تحمیل غربی، بلکه ثبات بر پایه استقلال سیاسی و نفی نفوذ اسرائیل مطرح باشد. این تنها راه نجات سوریه و تقویت جبهه مقاومت در برابر پروژه‌های استحاله‌ای چون احمدالشرع است.